Bakit Kailangan Nating mag Salah sa Allah

Bakit Kailangan Nating mag Salah sa Allah

1. Sapagkat ang pagsa Salah ay isa sa mga pinakadakilang uri ng pagsamba sa Kanya, na ibig Niyang gawin natin.

2. Bilang pagpapasalamat natin sa Kanya dahil nilalang Niya tayo sa pinakamataas na antas.

3. Dahil sa Kanya tayong pinatnubayan sa Islam.

4. Nang sa gayon ito’y magsilbing isang pagkakataon para sa ating mga Muslim upang maiparating natin sa kanya ang ating mga nararamdaman at pangangailangan.

5. Bilang paggunita sa Kanya, upang hindi natin Siya malimutan, at hindi rin natin malimutan ang mga ipinag-uutos Niya sa atin, dito sa ating pansamantalang buhay sa mundo.

6. Upang tayo’y manalangin sa Kanya na nawa’y tulungan at patnubayan Niya tayo sa tuwina sa mga dumarating na mga pagsubok sa ating buhay.

7. Upang maging matatag ang ating pagmamahal at takot sa Kanya ng sa gayon ay manatili tayo sa pagiging matuwid at masunurin sa mga katuruan ng Islam, gaya halimbawa ng mga batas nito at kagandahang asal na itinuturo nito.

8. Upang ang ating pagdarasal (Salah) ay magsilbing mabuting agawain na sa pamamagitan nito (Salah) ay pagtatakpan Niya ang ating mga nagawang kasalanan

9. Upang mapaghandaan natin ang Araw ng Paghuhukom, ang araw na atin Siyang makakaharap, upang makamit natin ang mga magagandang gantimpalag ikagagalak natin at nararapat para sa atin, na inihanda Niya alang-alang sa atin; ang Hardin ng kaligayahan na walang hanggan.

10. Ang pagdarasal (Salah) ay isang gawain na kung pagbubutihin lamang ang pagtupad nito ay makapagbibigay ng kapakinabangan sa ating mga Muslim; pangpisikal, pangmoralidad, pang-ispirituwal. itinaguyod rin nito ang kalinisan, kalusugan, kaayusan, disiplina, kapatiran, pagkakapantay-pantay, panlipunang pagkabuklud-buklod, at marami pang iba.

Ang Magandang Asal ng Isang Tunay na Mananampalataya

Ang Magandang Asal ng Isang Tunay na Mananampalataya

Upang maging isang tunay na Muslim (taong isinusuko ang sarili sa Allah), nangangailangan na maniwala lamang sa tanging isang Diyos, sa pananaw ng Kanyang pagiging Tanging Isang Tagapaglikha, Tagapangalaga, Tagapanustos at iba pa. Nguni’t, ang paniniwalang ito, na sa katagalan ay tinawag na Tawhid Arruboobiyyah, ay hindi sapat. Sapagka’t, marami sa mga nang-iidolo ang naka-aalam at naniniwala na ang tanging Kataas-taasang Allah ang maaaring makagawa lamang nito. Kaya, hindi ito sapat upang sila ay tawaging Muslim sa tunay na kahulugan bagaman na sila ay naniniwala. Magkagayon, sa Tawhid Arruboobiyyah, dapat pang idagdag ang Tawhid Al’Uloohiyyah (ang pagtanggap ng katotohanan na ang Allah lamang ang nararapat pag-ukulan ng pagsamba), at sa gayon, dapat talikdan o iwasan ang pagsamba sa anupamang bagay o sa sinumang nilikha.

Sa pagkamit ng kaalamang ito ukol sa tunay na Diyos, ang tao ay nararapat na palagiang may pananalig sa Kanya, at nararapat na walang bagay ang maaaring maging daan upang talikdan ang katotohanang ito.

Kapag ang pananalig o pananampalataya ay pumasok sa puso ng tao, ito ay nagkakaroon ng magandang kaisipan na nagbubunga ng mga ibang mabubuting gawain. Ang magandang kaisipang ito kalakip ng mabubuting gawain ay mga patunay o tanda ng pagkakaroon ng tunay at tamang pananampalataya. Ang Propeta ay nagsabi: “Ang Pananampalataya (Iman) ay yaong nananatiling matatag sa puso at binibigyang patunay ng mga (mabubuting) gawa.”

Ang pangunahing bagay na matatagpuan sa isang magandang kaisipan ay ang pagkakaroon ng damdamin ng pasasalamat sa Allah, na maaaring tawagin bilang ang diwa ng pagsamba (Ibadah). Ang damdamin ng pasasalamat ay lubhang mahalaga sapagka’t ang mga walang pananam-palataya ay tinatawag na Kafir na nangangahulugan ng “isang nagtatakwil ng katotohanan at walang pasasalamat (sa Allah).”

Ang tunay na mananampalataya ay nagmamahal at nagpapasalamat sa Allah sa mga pagpapala o biyaya na ipinagkaloob sa kanya, nguni’t dahil nababatid niya ang katotohanan na ang kanyang mabubuting gawa, maging ito man ay pangkaisipan o pisikal, ay malayo upang matumbasan ang mga pagpapala ng Allah sapagka’t siya ay lagi nang maingat sa pangambang maaari siyang parusahan sa kanyang mga gawain maging dito sa mundong ito o sa kabilang buhay. At dahil nga na siya ay may takot sa Kanya, kaya tapat at buong puso na isinusuko niya ang sarili sa Kanya at naglilingkod ng buong kababaang-loob. Hindi makakamit ng sinuman ang ganitong kalagayan kung walang pagbibigay alaala sa Allah. Ang pagbibigay alaala sa Allah ay siyang buhay na lakas ng pananalig, na kung wala ito, ang pananampalataya ay maglalaho at mawawala. Ang Qur’an ay nagtangkang itaguyod ang damdamin ng pasasalamat sa pamamagitan ng paulit-ulit o palagiang pagsambit ng mga katangian ng Allah. Ating matatagpuan ang karamihan sa Kanyang mga Banal na Katangian na binanggit sa mga talata ng Qur’an.

“Siya ang Allah, walang tunay na diyos (na dapat sambahin) maliban sa Kanya. Ang nakaaalam sa mga lingid at hayag. Siya ang Maawain, ang Mapagpala. Siya ang Allah, walang tunay na diyos (na dapat sambahin) maliban sa Kanya, ang Hari, ang Ganap na Banal, Ang (Pinagmumulan ng) Kapayapaan, ang Tagapagpatunay, ang Tagapag-bantay, ang Makapangyarihan, ang Kagila-gilalas (at di-Mapaglalabanan), ang Matayog. Luwalhati sa Allah, (Siya ay) malayo sa anupamang bagay na iniaakibat nila sa Kanya. Siya ang Allah, ang Tagapaglikha, ang Tagapaggawa, ang Nagbibigay Hugis at Anyo. Sa Kanya ang pagmamay-ari ng naggagandahang mga Pangalan. Bawa’t bagay sa mga kalangitan at kalupaan ay nagbubunyi sa Kanya. At Siya ang Ganap na Makapangyarihan (at) ang Tigib ng Karunungan.” (Qur’an 59:22-24)

“Allah, walang tunay na diyos (na dapat sambahin) maliban sa Kanya, ang nananatiling buhay, ang (Tanging) Isang Tagapagpanatili (at Tagapanustos sa lahat ng nilalang). Ang idlip o antok ay hindi makapangyayari sa Kanya. Siya ang nagmamay-ari ng lahat ng bagay na nasa mga kalangitan at kalupaan. Sino ang makapamamagitan sa Kanya malibang Kanyang pahintulutan? Batid Niya kung anong nangyari (sa Kanyang mga nilikha) sa mundong ito at kung ano ang mangyayari sa kanila sa kabilang buhay. At sino man ay walang makapang-aabot sa Kanyang Kaalaman maliban Kanyang naisin. Ang Kanyang Luklukan ay abot sa mga kalangitan at kalupaan at hindi Siya nakadarama ng kapaguran sa pangangalaga at pangangasiwa sa kanila. Sapagka’t Siya ang Kataas-taasan (sa Kaluwalhatian). Ang Dakila.” (Qur’an 2:255)

“O Angkan ng Kasulatan, huwag kayong lumagpas sa mga hangganan ng inyong relihiyon, at huwag kayong magsalita tungkol sa Allah maliban ang katotohanan. Ang Mesiyas Hesus, anak ni Maria ay (hindi hihigit pa sa) isang Sugo ng Allah lamang, at Kanyang Salita na Kanyang iginawad kay Maria, at isang Ruh (espiritu) mula sa Kanyang (nilikha). Kaya maniwala sa Allah at sa Kanyang Sugo, at huwag sabihin na: Tatlo (ang Diyos) (magsitigil kayo!) Iwasan, at  ito (ay higit na) makabubuti sa inyo. Katotohanan, ang Allah ay isang tanging Diyos lamang. Luwalhati sa Kanya na sadyang malayo sa pagkakaroon ng anak. Sa Kanya ang pagmamay-ari ng lahat ng nasa mga kalangitan at lahat ng nasa kalupaan, at sapat na ang Allah bilang Tagapangasiwa” (Qur’an 4:171)

Source from: Katipunan ng mga Akda Hinggil sa Islam, ni Ahmad Jibril Salas

Mga Panuntunan ng Islam

Ang Kahulugan at Diwa ng Islam

 

Ang kahulugan ng Islam ay pagsuko at pagsunod sa mga kautusan ng Allah nang walang pagtutol. Ito ang tunay na diwa ng Islam. Sa pagsunod sa Allah - (Ang Lumikha) at pagtalima sa Kanyang mga kautusan, ang Muslim ay nakikiisa sa sandaigdigan na kung saan siya nananahanan, sapagka’t ang lahat ng bagay sa daigdig ay sumusunod sa kautusan ng Allah.

 

Isang matibay na katotohanang ang lahat ng bagay sa daigdig ay sumusunod sa isang panuntunan at di-nababagong batas na kung saan sila sumusunod; ang araw, ang buwan, ang mga bituin, ang gabi, ang maghapon, ang lupa, ang mga puno, at ang mga hayop; ang lahat ay sumusuko sa isang panuntunang itinalaga ng Allah sa lahat ng bagay. Maging ang mismong tao, kapag isinaalang-alang ang kanyang pisikal na pangangatawan, ang kanyang panganga-ilangan ng tubig at pagkain, init, hangin, sinag ng araw, pahinga o tulog, makikitang siya ay sumusuko sa isang batas na kung saan siya ay walang pagpipilian katulad ng ibang nilalang.

Ang malawak na batas na ito na kung saan sumusuko ang lahat ng bagay ay itinakda ng Allah - ang Kataas-taasang Hari, na kung Kanino nabibilang ang paglikha at paghahari. Ang lahat sa sanlibutan maging ang nasa langit at lupa ay sumusuko nang kusa sa Lumikha, ang tanging Haring kayang gawin ang bawa’t naisin. 

 

Sa dahilang ang kahulugan ng Islam ay pagsuko at pagsunod nang walang pagtutol, ang Islam sa ganitong pananaw ay siyang pananampalataya ng sandaigdigan. Ang tao, sa kahulugan nito, ay hindi naiiba sa ibang mga nilikha. Ang Allah, na siyang lumikha at tagapanustos, ay nagbigay sa tao ng kalayaang pumili.  Ipinakita sa tao ang landas ng patnubay at landas ng pagkaligaw sa pamamagitan ng mga Sugo na Kanyang ipinadala sa sangkatauhan sa mga nakaraang  panahon; at ang huli sa kanila ay si Propeta Muhammad(SAW).  Magkagayon, sinumang kusang-loob na tumahak o pumili sa landas ng patnubay at tupdin ang mga tungkuling itinakda sa kanya, at umiwas sa mga ipinagbabawal, siya ay magiging tunay na Muslim. At sinumang pumili sa pagtahak sa ligaw na landas, nagpapabaya sa mga gawaing pagsamba, at gumagawa ng mga ipinag- babawal, magkagayon siya ay isang di-nananam-palataya. Bawa’t isa sa kanila ay tatanggap ng paglilitis sa Takdang Araw na makakaharap niya ang kanyang Rabb, kapag ang talaan ng kanyang mga gawa ay ilalantad.

Ang Allah ay nagsabi:

“Kaya’t sinumang gumawa ng mabuti na katimbang ng langgam ay makikita ito, at sinumang gumawa ng masama na katimbang ng langgam ay makikita ito.” [Qur’an 99:7-8]

Sa mga biyayang ipinagkaloob ng Allah sa tao, ang kalayaang pumili ay isa sa mga pinakadakila. Pagka-tapos ipamahala sa kanya ang kalupaan, ang dagat, ang gabi at araw, ipinag-utos ng Allah sa tao na sambahin lamang Siya. At ipinagbawal sa kanya ang pagbibigay katambal sa Kanya. Bilang kabayaran, ipinangako naman sa kanya ang masaganang gantimpala sa kanyang pagsunod. Ang ilan sa mga pangakong gantimpala ay ang mga sumusunod:

1) Pagpapahintulot sa tao na makinabang sa mga Tanda (nilikha) ng Allah na nangagkalat sa buong sandaigdigan. At ito ay nagpapatunay sa katotohanang ang Allah ay siyang tanging tunay na Diyos na nararapat sambahin.

 

2) Ang kakayahang mamuhay nang malaya sa mundong ito, at gawing malinis ang kanyang pamumuhay. Ang Propeta (SAW) ay nagsabi:

 

“Kay inam ng pamumuhay ng isang nananampalataya. Ang lahat ng kanyang pamumuhay ay nagdudulot ng kabutihan. Kung nasa mabuting kalagayan, siya ay nagpapakita ng pasasalamat sa Allah at ang ganitong reaksiyon ay mabuti para sa kanya. At kung nakararanas ng pagsubok, ito’y kanyang pinagtitiisan, at ito naman  ay mabuti para sa kanya. Angkop lamang ito sa isang nananampalataya.”

 

Nababatid ng nananampalataya na ang kanyang tungkulin dito sa mundo ay sumamba lamang sa Allah. Nilikha ng Allah ang tao at Jinn upang sumamba lamang sa Kanya. Walang pangangailangan ang Allah mula sa kanila, ni hindi Siya humihingi ng anuman mula sa kanila, bagkus Siya ang Tagapanustos, ang Makapangyarihan.

 

Nalalaman din ng isang nananampalataya na maka-kaharap niya ang Allah sa Araw ng Paglilitis. Batid din niya na siya’y lumitaw sa mundo sa pamamagitan ng Salita ng Allah na lumikha sa kanya, pinagyaman at iginawad sa kanya ang Kanyang mga Biyaya; nakikita man o hindi; at inilagay sa kanyang pamamahala ang lahat ng iba pang nilikha para sa kanya.  Ang Allah ay nagsabi: 

 

“Hindi kung ano ang nasa daigdig; at iginawad Niya sa inyo nang masagana ang Kanyang biyaya maging ito ay nakikita (nakalantad) o nakatago”.  [Qur’an 31:20]

 

At sinabi ng Allah:

 

“Ang Allah ay Siyang lumikha ng baka para sa inyo upang inyong masakyan ang iba at kainin ang karne ng iba sa kanila.” [Qur’an 40:79]

 

“Ang Allah ay Siyang lumikha ng mga kalangitan at kalupaan, na Siyang nagpatulo ng tubig mula sa kalawakan, at nagbigay ng mga prutas bilang panustos sa inyo; at Kanyang ginawang kapaki-pakinabang sa inyo ang mga barko upang madaling maglayag sa pamamagitan ng Kanyang pahintulot, at Kanyang ginawa ang mga sapa para sa inyong kapakinabangan.” [Qur’an 14:32]

 

At ang Allah ay nagsabi:

 

“Hindi ba ninyo nakikitang ipinamahala sa inyo ang lahat ng bagay sa daigdig?” [Qur’an 22:65]

 

3) Batid ng Muslim na ang kanyang buhay sa mundong ito ay hindi habang panahon bagkus ito’y pansamantala lamang tungo sa walang-hanggang buhay, at isang himpilan na kung saan nakahanda ang mga panustos na kailangan niya sa isang paligsahang kanyang gagampanan upang makamit ang kasiyahan ng Allah.

 

Kaya naman, ikinasisiya ng Muslim ang anumang uri ng panustos na nakalaan sa kanya sa mundong ito dahil batid niyang ang panustos na ito ay panandaliang bagay lamang.

 

4)Matatamo ng nananampalataya ang kasiyahan ng Allah sa Araw ng Paghuhukom, ang tanging paraan upang makapasok sa Jannah (Paraiso) at matakasan ang Apoy.

 

Ang Allah ay nagsabi:  

 

“Sinumang inilayo sa Apoy, at ipinasok sa Jannah (Paraiso) ay tunay na nakamit ang tagumpay, at ang buhay sa mundong ito ay isang mapanlinlang-aliw lamang”.  [Qur’an 3:158]

 

Matapos ang maikling paunang salitang ito, maaaring nais ninyong malaman nang higit pa ang Islam - ang tanging relihiyong tatanggapin ng Allah. Ang relihiyon sa paningin ng Allah ay Islam:

 

“Sinumang maghangad ng relihiyon bukod sa Islam, ito ay hindi tatanggapin sa kanya; at sa kabilang buhay isa siya sa mga talunan.” [Qur’an 3:85]

 

Ano ang paraan upang malaman ang mga Kautusan ng Allah at Kanyang mga Batas?

 

Kahit gaano pa kalakas ang kakayahan, pang-unawa o talinong iginawad sa tao, hindi niya kailanman malalaman ang mga itinakdang batas ng Allah, at ang Kanyang mga panuntunan, mga kautusan, o ipinag-babawal kahit gamitin pa niya ang mga naturang katangian.  Kung ang tao ay hindi nababatid ang nasa isip ng iba maliban lamang kung sabihin ng huli ang kanyang iniisip, papaano pa kaya malalaman niya ang layunin ng Allah - ang Lumikha ng sanlibutan?  Samakatuwid, hindi makakayanan ng sinuman na gumawa ng mga batas para sa mga nilikha maliban lamang sa kanilang Tagapaglikha, ang Isang naka-babatid  kung ano ang nasa kanilang kaisipan, kung ano ang makabubuti sa kanila at kung ano ang tama nilang kalalagyan sa kasalukuyan at sa hinaharap.

Tanging sa pamamagitan lamang ng mga banal na kapahayagan na ibinigay ng mga Sugo sa tao na nagpaliwanag sa mga layunin ng Allah at ang mga pamamaraan kung paano makamit ang kasiyahan ng Allah.  Ang huli sa mga Sugong ito ay si Muhammad (SAW) ang anak ni Abdullah mula sa angkan ng Hashimite.

 

PAGKILALA SA MGA SUGO

 

Inyong nalaman na ang mga Sugo ay mga taong may tungkuling iparating ang mga Batas at Kautusan ng Allah. Ano ang mga pamamaraan upang makilala ang mga Sugo at malaman ang mga katibayan ng kanilang pagiging tunay na Sugo?

 

Mga Katibayan ng Pagkatotoo ng mga Sugo

 

Sa sandaling magkaroon ng katibayan, nararapat lamang kilalanin ang kanilang pagka-Propeta.  Ang ilan sa mga katibayan upang patunayan ang kanilang pagiging Sugo ay:

 

1)Hindi nila hinahangad ang anumang bagay para sa sariling kapakanan, bagkus hinahangad ang mga bagay para sa kapakanan ng mamamayan sa pamamagitan ng pagbibigay-babala sa tao laban sa anumang maaaring makapagbigay pinsala sa kanila.

 

2) Ang mga sinabi ng mga Propeta sa tao tungkol sa di-nakikitang daigdig, walang sinumang maka-lirip nito sa pamamagitan ng kanilang talino. Magkagayunma’y laging nagpapatunay ang mga aktual na nangyayari tungkol sa kanilang mga tinuran.

 

3)Ang bawa’t Sugo ay ginawaran ng mahimalang tanda na hindi kayang tularan o pasubalian ng tao. Si Nuh (Noah), bilang halimbawa, ay hinamon ang kanyang lahi na patayin siya, subali’t hindi nila ito kayang gawin, kahit pa man din siya ay nakahalubilo nila nang walang bantay  at siya’y napaligiran ng poot ng mga di-nananampalataya. Gayundin ang angkan ni Ibrahim (Abraham) at ni Hud, sila ay hindi nila kayang saktan.  Tinulungan ng Allah, Ang Kataas-taasan, si Musa (Moises) na gawing ahas ang kanyang tungkod sa anumang oras na nais ni Musa. Samantalang si Issa (Jesus) ay pinagaling ang bulag at ketongin at binuhay ang patay sa pahintulot ng Allah. Si Muhammad (SAW) ay tinanggap ang dakilang Qur’an. Kung isaalang-alang na siya ay hindi nakapag-aral at hindi kailanman sumailalim sa pagtuturo ninuman, magkagayon ma’y hindi nakayanan ng kanyang angkan na gumawa ng isang aklat na katulad ng Qur’an sa kabuuan nito, ni hindi  sila nakasulat ng sampung kabanatang katulad nito. At sa dakong huli, hinamon sila ng Allah na gumawa kahit isang kabanata na lamang katulad ng alin man sa Qur’an, subali’t hindi nila kaya ang hamong ito. Kailanman ay hindi nila magagawa ito. Ang Allah ay nagsabi:

 

“Kung ang sangkatauhan at Jinn ay magkatipon-tipon upang gumawa ng katulad nitong Qur’an, hindi nila makakayanang gawin ito - kahit magtulungan pa sila sa isa’t - isa”. [Qur’an 17:88]

 

Nagpadala ang Allah ng Sugo sa bawa’t bansa, at Kanyang ginawaran ng himala na angkop sa kali-kasan ng kanyang lahi. At sa dahilang nagpadala ang Allah ng Sugo nang may mensahe ukol sa tanging bansa at sa dahilang ang mga mensahe ay hindi mga pinal o permanente, ang mga mensaheng ito ay nawala o kumupas kaalinsabay ng pagpanaw ng mga lahing kung kanino ito ipinadala. Subali’t ang mensaheng ipinadala kay Propeta Muhammad (SAW) ay panghuli at walang-hanggan. Ang mga himala ng mga naunang Sugo ay pangkaraniwan nang likas na makalupa. Datapwa’t, angQur’an ay isang pang-kaisipan at pang-agham na himala, kaya naman ito ay akma sa talino ng tao sa lahat ng panahon.

 

Ngayong nabatid ang mga paraan upang makilala ang Deen (pamamaraan ng buhay) ng Allah - ang Islam, - anongIslam naman ang tinatanggap ng Allah at kung ano ang Kanyang tatanggapin mula sa Kanyang mga alipin? Pag-aralan nating masinsinan ang detalye ng Islam. Katulad nang inyong natunghayan, ang kahulugan ng Islam ay pagsuko sa kalooban ng Allah nang may pagkamasunurin.  Ang kahulugan nito ay pagsamba sa Allah lamang, na hindi nagbibigay ng katambal sa Kanya.  Ang Islam ay kinapapalooban ng mga rituwal at gawa na ginagampanan ng tao dahil sa pagsunod sa Allah. Ito ay naaayon sa mga mensahe ng mga Sugo - ang huli sa kanila ay si Propeta Muhammad (SAW). Ang mga batas at panuntunan ni Propeta Muhammad (SAW) ay nagbigay-wakas sa mga naunang banal na batas. Ang anumang batas na sumasalungat sa kanyang batas ay walang-saysay sapagka’t sumasalungat ito sa pang-wakas at permanenteng batas ng Allah.

 

Ang mga ritwal na ito ay nagpapakita ng Eeman (pananampalataya) sa puso ng nananampalataya, sapagka’t anuman ang nababatay sa pananampalataya at katiyakan maging lantad man o lihim, ay tunay na Deen (pananalig) sa Islam. Ang Islam ay siyang paraan upang makamit ng tao ang kasiyahan ng kanyang Rubb - ang kanyang Tagapaglikha. Ito rin ang paraan ng kaligtasan na magpapalaya kaninuman mula sa kaparusahan sa Araw ng Pagbabangong-muli.

 

Ang pinakalayunin ng Islam ay upang panatilihin ang mga sumusunod:

 

a) Ang Deen (Panuntunan ng Buhay)

 

Nagtakda ang Allah ng mga batas at panuntunan, nagpadala ng mga Sugo, at nagpahayag ng Kanyang mga Aklat upang panatilihin ang Deen, at bantayan ito laban sa anumang pagbabago, at ialay ang lahat ng pagsamba sa Allah lamang. Kanyang ipinag-utos ang Jihad (pakikibaka dahil sa Allah) upang panatilihing mangibabaw ang Kanyang Salita, at upang alisin ang hadlang na nagpipigil sa tao sa pagsamba sa kanilang Rubb.

 

b)  Ang  Talino  

 

Ipinagbabawal ng Islam ang lahat ng sumisira sa pag-iisip maging ito ay pagkain, inumin o anu-paman.  Ang Allah ay nagsabi: 

 

“Katotohanan, ang alak, sugal, (pagsamba at pag-aalay sa) diyus-diyusan, at pakikipagsapalaran sa pamamagitan ng palaso ay mga kasuklam-suklam na gawain ni Satanas.” [Qur’an, 5:90]

 

c) Ang  Tao

 

Ipinagbabawal din ng Islam ang lahat ng bagay na nakakasira sa tao. Ang tao ay hindi pinahihin- tulutang saktan ang sarili o magpakamatay. Ang pananakit sa iba ay ipinagbabawal din, at gayundin ang pagpatay sa iba o pagbibigay ng anumang nakapagpapahina sa katawan ng iba.  Kaya naman ang pagpataw ng parusa sa pagpatay ng kapwa ay itinakda upang ipagtanggol ang buhay ng tao. Ang pagkitil sa buhay ng kriminal ay higit na mabuti kaysa iligtas ang buhay niya nang wala na siyang pagkakataon pang pumatay ng iba. Walang katuturan ang pagpapakita ng habag sa mamamatay-tao, at inaalisan ng awa ang naging biktima. (halimbawa ang pamilya ng biktima).

 

d) Ang Ari-arian.

 

Ang paghahanap-buhay at pagsisikap na magka- roon ng sariling pagkakitaan ay pinahihintulutan at maging ang pagpapanatili sa mga ito. Ang pagwaldas ng yaman at ang labis na paggugol kahit na sa mga pinahihintulutang bagay ay ipinagbabawal sa Islam.  Ang Allah ay nagsabi:

 

“....At kumain at uminom subali’t huwag mag-aksaya...” [Qur’an - 7:31]

 

Ipinagbabawal sa kaninuman ang mag-abuso maging sa sariling yaman. Hindi pinahihintulutan ang sinuman na kunin ang ari-arian ng iba nang walang pahintulot. Ipinagbabawal ang pagkamkam ng ari-arian ng iba.  Sa ganitong kadahilanan kung bakit dapat putulin ang kamay ng isang magnanakaw bilang parusa. Gayundin naman, ang patubuan ay ipinagbabawal upang iligtas ang ari-arian ng tao laban sa pagmamalabis at pagsa-samantala.

 

e) Ang Dangal

 

Iniingatan ng Islam ang dangal ng tao, at ipinagbabawal ang paninirang-puri o pang-aabuso ng dangal o karangalan ng iba. Magkagayon, pinanatili ng Islam ang karapatan ng tao upang ipagtanggol ang kanilang dangal, at gawin itong ligtas. Ang pang-abuso nito ay may nakalaang kaparusahan.

 

Matapos nating suriin ang naturang limang bagay na nais panatilihin ng Islam, kailangan nating malaman ang mga batayan ng Shari’ah na kung saan kinuha ang mga batas at panuntunan.

 

ANG MGA BATAYAN NG SHARI’AH

 

Ang batayan ng Shari’ah ay Qur’an at ang Sunnah ng Sugo (saws) na nagsisilbing pagpapaliwanag ng Qur’an.  Ang mga paham ay nagbigay ng malaking pagsisikap para sa pagkuha ng mga panuntunan mula sa dalawang dakilang batayang ito. Sa dahilang ang Shari’ah Islamiko ay siyang panghuli sa lahat ng banal na batas, ito ay may layuning iakma sa bawa’t panahon at pook.  Kaya naman, ang mga pasiyang pambatas na hininuha ng mga mambabatas ay hindi magkatulad, sapagka’t ang kanilang kapasiyahan ay nakabatay sa kanilang pang-unawa sa mga teksto. Ang mga hininuhang pasiya ay tinatawag na Al-Fiqh - o hurisprudensiya, na tinipon ng iba’t ibang Imam (mga pinunong paham na Muslim). May apat na kilalang Madhahibs, o uri ng mga mambabatas na itinatag ng iba’t ibang Imam o paham na ang mga aral ay kumalat at sinunod ng maraming mag-aaral.  Ang apat na mambabatas ay:

 

a)  Al-Hanafi madth’hab, ni Imam Abu Hanifa.

 

b)  Ash Shafiee, ni Imam Muhammad bin Idrees Ash  Shafi’ee.

 

c)  Al Malikee, ni Imam Malik bin Anas.

 

d)  Al Hanbali, ni Imam Ahmad bin Hanbal.

 

Ang sinumang hindi kayang unawain o mahulo ang mga pasiya mula sa Aklat at Sunnah, ay maaaring sumangguni sa sinumang mapapanaligang maalam na kilala sa kanyang tama at matibay na pananalig sa pagganap sa Ahlus - Sunnah wal - Jama’ah. (Pagganap sa Islam ayon sa pagkakaunawa ng Propeta (saws) at ng kanyang mga Sahaba (kasama).

 

Ang Jihad:

 

Upang panatilihin ang Islam, at ibahagi ito sa tao, at upang alisin ang sagabal sa landas nito, itinakda ng Allah ang Jihadbilang pinahihintulutang institusyon o paglalaban. Inaalis din ng Jihad ang tao mula sa mga taong umaalipin sa kanila, at mula sa pagyuko’t pagsuko sa kapwa tao. Gayundin upang pigilin sila sa pagsamba sa mga patay, puno, bato at iba pang idolo, at dalhin sila sa pagsunod lamang sa Allah mula sa dilim ng kamangmangan na pinagkaitan ng liwanag ng katotohanan. Sa madaling salita, ang Jihad ay pinahihintulutan upang tulungan ang tao para ilayo siya sa pagsamba sa kapwa tao tungo sa pagsamba sa kanyang Rubb, at alisin sa kanila ang kagipitan sa mundong ito tungo sa  isang kasaganaan sa daigdig na darating.

 

Matapos mabasa ang mga panuntunan ng Islam, ating mapapagtantong isang tungkulin sa atin bilang tao o sambayanan na tupdin itong lahat.

 

ANG MGA TUNGKULING INIATAS SA BAWA’T TAO

 

Bawa’t isa sa sambayanan ay may karapatan, at siya’y binigyan ng mga tungkulin. Sa maikling salita, ang mga karapatang itinakda sa bawa’t isa ay apat:

 

1) Ang karapatan ng Allah.

 

2) Ang pansariling karapatan ng tao.

 

3) Ang karapatan ng kapwa tao.

 

4) Ang karapatan ng mga nilikha, at ang lahat na nasa kamay ng tao na pinahihintulutang gami-tin o pagyamanin.

 

Isang tungkulin ng bawa’t tunay na Muslim na malaman ang apat na karapatang ito - at tupdin nang matapat at mataimtim. Ang Shari’ah ay isa-isang binigyan ng maliwanag na kahulugan ang apat na karapatang ito, at itinuro sa tao ang mga pamamaraan upang tupdin ang mga ito sa layuning isa man sa kanila’y hindi makaligtaan ayon sa kakayahan ng tao.

 

Ang mga Karapatan ng Allah

 

Ang pang-una sa mga karapatan ng Allah ay paniniwala sa Kanya bilang tanging tunay na Diyos na may tanging karapatan sa pagsamba. Na huwag magtambal sa Kanya o magkaroon ng ibang diyos o panginoon bukod pa sa Kanya. Ang karapatang ito ay maaaring tupdin sa paniniwala sa Kalimah na nangangahulugang:  La Ilaha Illallaah (Walang tunay na diyos na dapat pag-ukulan ng pagsamba maliban sa Allah) katulad ng naipaliwanag sa mga unang pahina.

 

Ang pangalawa sa mga karapatan ng Allah ay ganap na pagsuko sa katotohanan at patnubay na nagmula sa Kanya sa pamamagitan ng pagsunod sa Kanyang Sugo (SAW).  Ito ang kahulugan ng Muhammadan Rasul-lullaah (Muhammad ay Sugo ng Allah), ang panga-lawang pagpapahayag ng pananampalataya.

 

Ang pangatlo sa mga karapatan ng Allah ay pagsunod sa Kanya sa pamamagitan ng pagtupad sa Kanyang mga batas na malinaw na nakasaad sa Kanyang Aklat, at ipinaliwanag ng Sunnah (mga winika, ginawa at pinahintulutan) ng Sugo ng Allah (SAW).

 

Ang pang-apat sa mga karapatan ng Allah ay pagtupad ng tao sa mga naturang tungkulin na iniatas ng Allah sa kanya. Ang bawa’t isa ay dapat isakripisyo ang sarili at maging ang karapatan ng kanyang kapwa tao para sa karapatang ito. Halimbawa, kapag ang isang Muslim ay nag-aalay ng pagdarasal o pag-aayuno, siya ay katunayang nagsasakripisyo nang marami sa kanyang pangangailangan. Gigising siya nang maaga sa umaga upang magsagawa ng ablusiyon(wudhu) para sa bukang-liwayway na pagdarasal. Kanyang iniiwan ang marami sa kanyang mahahalagang trabaho, maraming ulit sa loob ng maghapon at magdamag, upang tupdin lamang ang kanyang pagdarasal. Pinipigil ang sariling kumain o uminom upang mag-ayuno sa buong buwan ng Ramadan. Ang Muslim ay unang binibigyan ng halaga ang pagmamahal sa Allah kaysa sa pagmamahal sa kayamanan sa tuwing siya’y magbibigay ng Zakat. Tinitiis niya ang kahirapan ng paglalakbay at iniiwan ang mahal sa buhay at negosyo, at gumugugol mula sa kanyang yaman upang magsagawa ng Hajj.  Isinasakripisyo din ang kanyang kayamanan at buhay sa Jihad para sa landas ng Allah lamang.  Bukod pa rito, isinasakripisyo ng Muslim ang marami sa kanyang yaman, (halimbawa - sa pag-aalay ng hayop at gayundin ang paggugol sa kawanggawa.) 

 

Sa kabilang dako, nagtakda ang Allah ng mga hang- ganan sa pagsagawa ng Kanyang karapatan upang hindi mabigatan ang Kanyang mga alipin. Bilang halimbawa ang pagdarasal, hindi nagbibigay ng hirap ang Allah sa pagsagawa nito ng Kanyang alipin.  Kung walang tubig o kung ang tao ay may sakit, maaari siyang magsagawa ngTayammum (ang paggamit ng malinis na lupa o buhangin sa pagpapakadalisay bago magsagawa ng Salaah).  Maaaring paikliin ang ilan sa mga itinakdang pagdarasal kapag naglalakbay. Kapag ang tao ay may sakit, maaari siyang magdasal nang nakaupo o nakahiga. Ang pagbabasa ng mga talata o kabanata sa Qur’an ay hindi kinakailangan maging mahaba. Kung hindi nagmamadali, maaari siyang magbasa ng mahahabang kabanata tulad ng Al-Bakarah, Al-Imran, An-Nisa o alin pa man. Hindi pinahihintulutan sa Imam na namumuno sa pagdarasal na pahabain ang pagdarasal sa pagbasa ng mahahabang kabanata sapagka’t may mga may sakit o mahihina ang katawan na dapat isaalang-alang. 

 

Mahal ng Allah ang Kanyang mga aliping nagsasagawa ng karagdagang pagdarasal pagkatapos ng itinakdang dasal,  subali’t hindi sa puntong pagkaitan sila  ng tulog at pahinga o paglisan sa hanapbuhay, ni hindi dumating sa puntong mapapabayaan ang sariling karapatan  o ng  karapatan ng ibang alipin ng Allah.

Paano Maging Isang Muslim

Ang lahat ng papuri ay sa Allah lamang, ang Panginoon ng sandaigdigan. Nawa’y igawad ng Allah ang kanyang kapayapaan at pagpapala sa Kanyang huling Propeta na si Muhammad. Ang layunin ng munting babasahing ito ay upang ituwid ang maling haka-haka na lumalaganap sa mga nagnanais yumakap ng Islam bilang kanilang pananampalataya. Ang ibang tao ay nahaharap sa isang suliranin dahil sa maling pag-aakala na ang taong nais yumakap ng Islam ay kailangan pa niyang ihayag ang kanyang pagtanggap ng Islam sa kinauukulan o sa isang iskolar na may mataas na katungkulan o sa isang  Shiekh o di kaya’y ipaalam muna ito sa husgado o sa isang sangay ng pamahalaan. Isang pag-aakala rin na ang pagtanggap ng Islam ay may kondisyong magkaroon ng sertipiko o kasulatang pinagtibay ng mga awtoridad bilang pagpapatunay ng pagpasok sa Islam

Nais naming linawin na ang lahat ng bagay hinggil dito (pagpasok sa islam) ay napakadali at isa man sa mga naturang kondisyon o obligasyon ay hindi kailangan sapagkat taglay ng dakilang Allah ang lahat ng pang-unawa at lubusan Niyang batid ang lihim ng bawa’t puso. Bagkus, ipinapayo sa sinumang nagnanais tumanggap ng Islam, bilang kanyang pananampalataya, na iparehistro ang sarili sa kinauukulang ahensiya ng pamahalaan. Ito ay maaring makatulong sa maraming bagay kasama na rito ang posibilidad ng pagsasagawa ng Umrah at Hajj sa hinaharap. Sinuman ang may tunay na hangaring maging isang Muslim, at may ganap na pananalig at matatag na paniniwala na ang Islam ay siyang tunay na,relihiyong itinakda ng Allah sa lahat ng sangkatauhan magkagayun, siya ay dapat magpahayag lamang ng kanyang “Shahada”  (ang pagpapahayag ng

 pananampalataya) nang walang pagliliban: 

“Walang tunay na Diyos na dapat sambahin maliban sa Allah at si Muhammad ay Kanyang alipin at huling Sugo”. 

Binibigyang linaw sa Banal na Qur’an ang tungkol dito. Ang Allah (SWT) ay nagsabi:

"Katotohanan, ang relihiyon sa paningin ng Allah ay Islam.” (Al Imran) 

Sa ibang talata ng Banal na Quran, ipinahayag ng Allah

"At sinumang maghangad ng relihiyon maliban sa Islam kailanman hindi ito tatanggapin sa kanya, at sa kabilang buhay siya ay mabibilang sa mga taong talunan.”  (Al-Imran)

Gayon din ang Islam ang tanging relihiyon na mananaig sa lahat ng ibang relihiyon. Ang Allah ay nagpapahayag sa Banal na Quran:

"At aming inihayag sa iyo (O Muhammad) ang Aklat (Banal na Quran) nang may katotohanan,na nagpapatotoo sa mga kasulatang nauna rito, at isang saksi sa mga ito" (Al Maida)

Si Propeta Muhammad ay nagsabi:

"Ang Islam ay nakabatay sa limang haligi: Ang pagsaksi na walang tunay na diyos na dapat sambahin maliban, kay Allah, at si Muhammad ay kanyang Sugo at alipin ang pag-aalay ng Salah (pagdarasal), ang pagbibigay ng Zakat (itinakdang taunang kawanggawa), ang pagaayuno sa buwan ng Ramadan, at ang pagsasagawa ng Hajj"

Ang Shahada ay binibigkas katulad ng sumusunod:

"ASH-HADU AN LA ILAHA ILLA ALLAH, WA ASH-HADU ANNA MUHAMMADAN ABDUHU WA RASULUH"

Ang kahulugan sa wikang Pilipino ay:

"AKO AY SUMASAKSI NA WALANG TUNAY NA DIYOS NA DAPAT SAMBAHIN MALIBAN SA ALLAH, AT AKO AY SUMASAKSI NA SI MUHAMMAD AY ALIPIN AT SUGO NIYA"

Gayunman, hindi sapat sa sinuman na bigkasin  lamang ang Shahada sa bibig maging sa lihim o hayagan, bagkus dapat niya itong paniwalaan nang buong puso at may matibay na pananalig at matatag na pananampalataya. Kung siya ay tunay at tapat na tumutupad sa mga katuruan ng Islam sa kanyang buhay, matatagpuan niya ang kanyang sarili na katulad ng isang bagong silang na sanggol. Ito ang magdadala sa kanya sa higit pang pagpupunyagi at pagsisikap na paghusayin ang kanyang pag-uugali na siyang maglalapit sa kanya sa ganap na katiwasayan. Ang liwanag ng kanyang pananampalataya ang magpupuno sa kanyang puso hanggang siya ay maging huwaran ng pananampalatayang ito.

Ano ang susunod pagkatapos ng pagpapahayag ng pananampalataya (Shahada) at maging isang Muslim?

Dapat niyang malaman ang tunay na konsepto o diwa  na napapaloob sa pagpapatotoong ito na nangangahulugan ng Kaisahan ng Allah at Pagtanggap na si Propeta Muhammad bilang huli sa mga Propeta at Sugong ipinadala ng Allah, at ang pagtugon sa mga kinakailangan nito. Nararapat siyang kumilos nang tama at isagawa ang mga alituntunin ng Islam maging sa salita at sa gawa

Ano ang ibig sabihin ng mga katagang napapaloob sa Shahada? 

Ang pinakamahalagang dapat malaman ng bawat Muslim ay ang katotohanang walang Diyos maliban sa Allah (Luwalhati sa kanya). Siya ang Nagiisang Tunay na Diyos, at Siya lamang ang karapat-dapat sambahin sapagka’t Siya ang Nagbibigay ng buhay, ang Tagapanustos, at ang Tagapangalaga ng sangkatauhan at ng lahat ng nilikha mula sa Kanyang walang hanggang biyaya. Tanging Siya ang dapat pag-ukulan ng pagsamba.

Ang ikalawang bahagi ng Shahada:  ASH-HADU ANNA MUHAMMADAN ABDUHU WA RASULUH,  ay nangangahulugan na si Propeta Muhammad ay alipin at Sugo ng Allah. Walang sinuman ang dapat magkaroon ng pag-aalinlangan sa bagay na ito. Sa katunayan, ang mga Muslim ay nararapat na sumunod sa mga kautusan ng Propeta, paniwalaan siya sa lahat ng kanyang mga sinabi sundin ang kanyang mga katuruan, iwasan ang anumang kanyang mga ipinagbawal, at sambahin lamang ang Allah nang ayon sa mensaheng ipinahayag sa kanya

Ano ang kahulugan ng pagsamba? 

Ito ay nangangahulugan ng tapat na paglilingkod at pagmamahal sa Allah. Sa malalim na kahulugan nito, itinagubilin ang buong pagsuko at ganap na pagsunod sa mga kautusan ng Allah sa salita at sa gawa maging ito ay lantad man o lihim. Ang pagsamba ay may dalawang uri:

(1) Nakikita (hayagan o panlabas)

Ang nakikitang pagsamba ay sumasaklaw sa mga gawa katulad ng pagsasabi ng Shahada, pag-aalay ng Salah pagdarasal), pagbibigay ng Zakat (itinakdang taunang) kawanggawa, pagsasagawa ng Hajj, pagbabasa ng Banal na Quran, panalangin at pagsumamo sa Allah pagbibigay papuri sa kanya, paglilinis ng katawan bago  magdasal, atbp. Ang ganitong uri ng pagsamba ay nangangailangan ng paggalaw o pagkilos ng bahagi ng katawan ng tao. 

(2) Hindi nakikita (lihim o panloob)

Ang hindi nakikitang pagsamba ay ang paniniwala sa Allah, sa araw ng Paghuhukom, sa Kabilang buhay, sa mga Anghael, sa mga Aklat ng Allah, At sa banal na itinakdang Kahihinatnan (mabuti man o masama). Ang ganitong uri ng pagsamba ay hindi nangangailangan ng pagkilos ng mga bahagi ng katawan ng tao, subalit ito ay may tunay na kaugnayan sa puso ng bawa’t isa na sa dakong huli’y makakabuti sa pamamaraan ng kanyang pamumuhay (paniniwala). Dapat nating isaisip na ang anumang pagsamba na hindi inaalay sa Allah ay hindi tatanggapin, sa dahilang ito ay isang uri ng shirk (pagtatambal) ayon sa pananaw ng Islam.

Ang susunod na hakbang ng isang bagong Muslim matapos magpahayag ng  Shahada) ay padalisayin) ang sarili sa pamamagitan ng pagligo. Kasunod nito ay ang pagpapasiya sa sarili na sumunod sa lahat ng panuntunan at alituntunin ng Islam sa kabuuan nito. Dapat niyang talikuran ang lahat ng uri ng politeismo (pagsamba sa mga Diyos-diyusan) at huwad na paniniwala. Kinakailangan itakwil ang kasamaan at marapat na maging matuwid. Ang ganitong pagtatakwil ng kasamaan at pagiging matuwid ay isa sa mga kinakailangan sa kasabihan sa Islam na La Ilaha Illa Allah.

Ang sabi ng Allah sa banal na Quran:

"Sinumang magtakwil sa mga diyos-diyusan at maniwala lamang sa Allah ay humawak sa mapagkakatiwalaang hawakan na hindi mapapatid kailanman…” (Al-Baqarah)

Dapat nating isaalang-alang na ang taos-pusong pagpapahayag ng “Walang diyos na karapatdapat sambahin maliban sa Allah”, ay nangangahulugan ng pagmamahal, katapatan, pananalig, at pag-sunod sa mga alituntunin ng Islam na sumasaklaw sa lahat ng Muslim. Isang kinakailangan sa  Shahada ay ang magmahal nang dahil sa Allah. Ito ang pinakamatatag na haligi ng pananampalataya na nagpapatupad sa kahulugan ng “Al-Wala at Al-Bara”. Ito ay nangangahulugan na ang Muslim ay dapat niyang mahalin nang may katapatan ang Kapuwa Muslim. Nararapat sa kanya bilang pagganap sa Islam na ilayo nang lubusan ang sarili sa mga kaugalian ng mga di-nanampalataya at tumangging mahikayat ng mga ito, (sa anumang gawain at paniniwalang salungat sa Islam) maging ito ay hinggil sa pang-materyal o pang-ispirituwal na bagay.

Bilang pagtatapos, idinadalangin namin sa Allah na nawa’y linisin Niya ang puso at kaluluwa ng mga taong tunay na naghahanap ng katotohanan, at nawa’y pagpalain Niya ang pamayanan ng mga sumasampalataya sa Kanya. Ameen

source: ISCAG-Philippines

Ang Mensahe ng Islam

Ang unang dapat malaman at lubos na maunawaan ng sinuman tungkol sa Islam ay kung ano mismo ang kahulugan ng katagang "Islam". Ang relihiyong Islam ay hindi ipinangalan sa  batay sa pangalan ng tao na kagaya ng Kristiyanismo na hinango sa pangalan ni Hesus Kristo (a.s.); Budismo sa pangalan ni Buddha; Konpusianismo sa pangalan ni Confucius at Marsismo sa pangalan ni Karl Marx. Ni hindi ito hinango sa pangalan ng tribo na kagaya ng Judaismo na hinango sa tribo ng Judea; at Hinduismo sa tribo ng Hindus.

Ang Islam ay tunay na relihiyon ng Allāh (Subhanahu wa ta'ala) at kaya naman ang pangalan nito ay kumakatawan sa pangunahing panuntunan ng relihiyon ng Diyos (Allah Subhanahu wa ta'ala)… ang ganap na pagsuko sa kalooban ng Allāh (Subhanahu wa ta'ala). Ang katagang Arabik na "Islam" ay nangangahulugan ng pagsuko o pagpapasakop ng kalooban ng sinuman sa tanging Tunay na Diyos na karapat-dapat na sambahin – ang Allāh SWT. At ang sinumang tumutupad nito ay tinatawag na "Muslim". Ang salitang Islam ay nangangahulugan din ng kapayapaan na siyang likas na kahihinatnan ng ganap na pagsuko at pagsunod sa kalooban ng Allāh SWT. Kaya naman, ito ay hindi na bagong relihiyon na dinala ni Propeta Muhammad (Sallallaho 'Alaihi Wasallam) sa Arabia noong ika-pitong daang taon, bagkus ito ay tunay na relihiyon ng Allāh SWT  na ipinakilala sa kanyang kabuuang anyo.

Ang Islam ay ang relihiyon na ibinigay kay Adam AS, ang unang tao at ang unang Propeta ng Allāh SWT. Ito ay siya ding relihiyon na ibinigay sa lahat ng mga Propeta na isinugo ng Allāh (Subhanahu wa ta'ala) sa sangkatauhan. Ang pangalan ng relihiyon ng Diyos, ang Islam, ay hindi kathang-isip ng mga huling salinlahi ng tao. Ito ay pinili mismo ng Allāh (Subhanahu wa ta'ala) at maliwanag na nababanggit sa Kanyang huling Kapahayagan – Ang Qur'ān, ang Allāh (Subhanahu wa ta'ala) ay nagsasabi ng mga sumusunod:
                

"Sa araw na ito ay Aking binigyan ng lubos na katuparan ang inyong relihiyon para sa inyo, Aking ginawang ganap ang tulong sa inyo, at pinili ang Islam bilang inyong relihiyon". 

(Sūrah Āl-Mā'idah 5:3)

 

"Sinuman ang magnais ng ibang relihiyon maliban sa Islam (pagsuko sa Allāh), kailanman hindi ito tatangggapin sa kanya". (Sūrah Āl'Imrān 3:85)

"Si Abraham ay hindi Hudyo o Kristiyano, bagkus isang matuwid na Muslim".  (Sūrah Āl'Imrān 3:67)

Hindi makikita sa alin mang pahina ng Bibliya na sinasabi ng Allāh (Subhanahu wa ta'ala) na Judaismo ang relihiyon ng angkan ni Moses AS o maging ang kanilang mga lahi. Ni hindi rin sinasabi sa Bibliya na Kristiyanismo ang relihiyon ng mga tagasunod ni Kristo. Sa katunayan hindi niya pangalan ang Kristo, ni hindi ito Hesus. Ang pangalang Kristo ay hango sa salitang Griyego na "Cristos" na ang ibig sabihin ay pinahiran ("Annointed"). Kaya ang Kristo ay salin sa Griyego batay sa Hebreo na "Messiah". Ang pangalang "Hesus" sa kabilang dako ay isang salitang Latin ng pangalang Hebreo na Esau. Upang madaling magkaunawaan, ipagpapatuloy ang paggamit ng pangalang Hesus AS (bilang pangalan ni Esau). Tungkol naman sa kanyang relihiyon, ito ay siyang panawagan niya sa kanyang mga tagasunod. Gaya ng mga Propetang nauna sa kanya, inaanyayahan niya ang tao na isuko ang kanilang sarili sa kalooban ng Allāh (Subhanahu wa ta'ala) (ibig sabihin nito ay Islam), at siya ay nagbigay ng babala sa kanila na lumayo sa mga huwad na mga diyos na likhang-isip ng tao. yon sa Bagong Tipan, tinuruan ni Hesus  AS ang kanyang mga tagasunod na magdasal ng ganito: "Sundin ang kalooban Mo dito sa lupa gaya ng sa langit".

Sapagka't ang ganap na pagsuko ng sinuman ng kanyang kalooban sa Allāh (Subhanahu wa ta'ala) ay naglalarawan ng pinakabuod na diwa ng pagsamba. Ang pangunahing mensahe ng Islam ay ang pagsamba sa Allāh (Subhanahu wa ta'ala) lamang at ang pag-iwas sa pagsamba na iniuukol sa tao, pook o bagay. Sapagka't ang lahat ng bagay maliban sa Allāh (Subhanahu wa ta'ala) ay Kanyang mga nilikha, masasabi natin na ang Islam, sa diwa nito, ay naghihikayat sa tao na lumayo sa pagsamba ng anumang nilikha at inaanyayahan itong sumamba lamang sa kanyang Lumikha.

Siya lamang ang karapat-dapat sa pagsamba ng tao at Siya lamang ang may kaloobang magbigay pahintulot sa katuparan ng lahat ng panalangin. Kung ang tao ay sumasamba sa punongkahoy at ang kanyang mga panalangin ay natupad, hindi ang punongkahoy ang nagbigay ng katuparan sa kanyang mga panalangin bagkus ang Diyos ang Siyang nagbigay pahintulot upang maganap ang mga bagay na ito. Maaaring sabihin ninuman na "Ito ay maliwanag at siyang tunay", subali't sa mga sumasamba sa punungkahoy ay maaaring hindi ganito ang paniniwala.

Katulad din ng mga panalangin na iniuukol kay Hesus AS , Buddha, Krishna, St. Jude, St. Christopher o maging kay Propeta Muhammad r, hindi nila sinasagot ang mga ito, bagkus ang mga ito ay pinangyayari ng Allāh (Subhanahu wa ta'ala).

Hindi sinabi ni Hesus AS sa kanyang mga tagasunod na sambahin siya bagkus inutusan silang sumamba lamang sa Allāh (Subhanahu wa ta'ala). Ang Banal na Qur'ān ay nagsasaad:

"At masdan! Ang Allāh ay magsasabi: O Hesus anak ni Maria! Sinabi mo ba sa tao, 'Sambahin ako, at ang aking Ina bilang mga diyos bukod sa Allāh' Siya ay magsasabi: 'Purihin Kayo! Kailanman ay hindi ko masasabi ang bagay ng wala akong karapatan (na magsabi)". (Sūrah Āl-Mā'idah 5:116)

Hindi sinasamba ni Hesus AS ang kanyang sarili nang siya ay nag-alay ng pagsamba, bagkus sinasamba niya ang Allāh (Subhanahu wa ta'ala). Ang pangunahing panuntunang ito ay napapaloob sa pambungad na kabanata ng Banal na Qur'ān, ang  Sūrah Al-Fātihah (1:5):

"Ikaw lamang ang sinasamba namin at sa Iyo lamang kami hihingi ng tulong".

Sa ibang dako ng Panghuling Kapahayagan – ang Banal na Qur'ān, ang Allāh ay nagsabi:

"At ang inyong Panginoon ay nagsasabi: "Dumalangin kayo sa  sa Akin at kayo'y Aking didinggin"
(Sūrah Ghāfir 40:60)

Mahalagang bigyan ng pansin ang pangunahing mensahe ng Islam na ang Allāh (Subhanahu wa ta'ala) at ang Kanyang mga nilikha ay maliwanag na magkaiba sa isa't-isa. Ang Allāh (Subhanahu wa ta'ala) ay hindi maaaring maging Kanyang nilikha o kaya'y maging bahagi nito, ni ang Kanyang mga nilikha ay maging Diyos o maging bahagi Niya.

Ito ay sadyang napakalinaw, nguni't ang pagsamba ng tao sa nilikha sa halip na ang Lumikha ay kadalasa’y batay sa kamangmangan ng naturang konsepto. Ang paniniwala na ang diwa ng Allāh (Subhanahu wa ta'ala) ay naroroon saan mang dako, o kaya’y ang Kanyang pagka-Diyos ay naroroon o nananatili saanman sa kanyang mga nilikha ay nagbibigay dahilan sa pagsamba sa Allāh (Subhanahu wa ta'ala) sa pamamagitan ng Kanyang mga nilikha. Datapuwa’t ang mensahe ng Islam na dinala ng mga Propeta ng Allāh SAW  ay ang pagsamba sa Allāh (Subhanahu wa ta'ala) lamang at ang pag-iwas sa pagsamba sa Kanyang mga nilalang maging tuwiran man ito o hindi.

Sa Banal na Qur’ān, ang Allāh ay maliwanag na nagsasabi:

“Tunay, Kami ay nagpadala ng Sugo sa bawa’t Tao (na nag-uutos), sambahin ang Allāh at umiwas sa huwad na diyus-diyusan”. (Sūrah Ān-Nahl 16:36)

Kapag tinatanong ang mga mananampalataya tungkol sa mga diyus-diyosan kung bakit sila yumuyuko sa mga idolo na gawa ng tao, ang kadalasang sagot ay hindi sila tunay na sumasamba sa batong imahen bagkus sa Diyos na kumakatawan sa mga ito. Sinasabi nila na ang mga batong imahen na ito ay tampulan lamang ng diwa ng Diyos  at hindi ito nangangahulugan na sila ay Diyos!

Sinuman ang tumanggap sa paniniwala na ang pagka-Diyos ng Allāh (Subhanahu wa ta'ala) ay napapaloob sa anumang Kanyang nilikha ay napipilitang tanggapin ang pangangatuwiran ng pagsamba sa diyus-diyosan. Datapuwa’t ang sinuman na nakakaunawa sa mahalagang mensahe ng Islam at kahulugan nito ay hindi kailanman tatanggapin ang pagsamba sa diyus-diyosan kahit gaano pa ito ipangatuwiran.

Ang pag-aangkin ng iba sa pagka-diyos sa kanilang sarili simula pa ng mga unang panahon ay kadalasa’y nakasalalay sa maling paniniwala na ang Allāh (Subhanahu wa ta'ala) ay nananahan sa tao. Kailangan nilang igiit, ayon sa kanilang mga maling haka-haka, na kahit ang Allāh (Subhanahu wa ta'ala)  ay nananahan sa ating lahat, ang Allāh (Subhanahu wa ta'ala) ay higit na nananahan sa kanila. Kaya naman, gaya ng kanilang pag-aangkin, dapat daw nating isuko ang ating kalooban sa kanila at sambahin sila dahil sila ay diyos sa pagkatao o diyos na nakapisan sa  loob ng tao.

Gayon din, ang pagpapakilala nila sa pagka-diyos ng mga iba pagkatapos ng pagkamatay ng mga ito ay nakatatagpo ng mayamang pastulan sa mga tumatanggap sa maling paniniwala na ang Allāh (Subhanahu wa ta'ala)  ay nananahan sa tao. Ang sinumang nakaka-unawa sa mahalagang mensahe ng Islam at sa kahulugan nito ay hindi kailanman sasang-ayon na sumamba sa tao sa anumang kalagayan. Ang diwa ng relihiyon ng Diyos ay maliwanag ng pagtawag sa pagsamba sa Lumikha at ang pagtakwil sa pagsamba ng anumang uri ng nilalang. Ito ang kahulugan ng salawikain sa Islam:

“Lā Ilāha Illā Allāh”

(Walang ibang diyos maliban sa Allāh)

Ang paulit-ulit na pagbigkas nito ay kusang naghahatid sa sinuman sa ilalim ng relihiyong Islam at ang matapat na paniniwala rito ay may katiyakan sa Paraiso. Kaya naman ang pinakahuling Propeta ng Islam ay iniulat na nagsabi: “Ang sinuman na nagsabi: Walang ibang diyos maliban sa Allāh at namatay na pinanghahawakan ang paniniwalang yaon ay makakapasok sa Paraiso” (iniulat ni Abu Darr at inipon ni Imam Al Bukhari at Imam Muslim).
               
Ito ay kinapapalooban ng pagsuko sa Allāh (Ang nag-Iisang Diyos) bilang Kanyang alipin, na tumatalima sa pamamagitan ng pagsunod sa Kanyang mga utos, at ang pagtakwil sa pagsamba sa mga diyus-diyusan.

"Ang Mensahe ng Islam" by Sheikh Omar Penalber